ΓΡΑΦ(Ε)Ι(Κ)ΟΚΡΑΤΗΣ

Που ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια που το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά οι παρέες πίναν το ουζάκι τους, τρώγαν τα μαλάκια τους και γελάγανε μ’ ανέκδοτα που εξιστορούσαν το πως ο Έλληνας τη γλίτωσε από τους Ζουλού την ώρα που την πάτησαν ο Γερμανός κι ο Γάλλος; Φέτος το καλοκαιράκι προμηνύεται διαφορετικό. Χωρίς μαλάκια, ανέκδοτα και γέλια. Γιατί φέτος έγινε η μαλακία και οι Ζουλού πιάσαν τον Έλληνα αλλά ούτε οι Γερμανοί ούτε και οι Γάλλοι γελάνε μιας και δεν είναι ανέκδοτο η ιστορία.
Κι αφού οι ιστορίες γι αγρίους δε θα φορεθούν φέτος το καλοκαίρι ας τις αφήσουμε κι εμείς στην άκρη και ας περάσουμε σε κάποιες άλλες ιστορίες. Κάποτε ξεριζώθηκαν από τη Σμύρνη εκατομμύρια Ελλήνων τα οποία αναγκάστηκαν ν’ αναζητήσουν μια νέα ζωή στον ελλαδικό χώρο.Ο ερχομός τους στην Ελλάδα ήταν κάτι που δεν άρεσε σε κανέναν. Ουτε στους ίδιους που έπρεπε ν’ αποχαιρετήσουν τα πλούτη και τα μεγαλεία τους αλλά ούτε και στους ομοεθνείς τους που κατοικούσαν στον ελλαδικό χώρο, οι οποίοι δεν έβλεπαν με καθόλου καλό μάτι το γεγονός πως θα πρέπε να πληρώσουν το μάρμαρο για το κακό που βρήκε αυτούς που μέχρι χθες περνούσαν μια χαρά αδιαφορώντας για τα προβλήματα του ελληνικού κράτους και των πολιτών του.
Η συνύπαρξη των δύο αυτών πλευρών ήταν υποχρεωτική και ως εκ τούτου εκρηκτική. Οι ντόπιοι μίλαγαν υποτιμητικά για τους πρόσφυγες και τους κατηγορούσαν για την προηγούμενη ευημερία τους, την οποία συνέδεαν με μια σειρά δεινών που είχαν υποστεί οι ίδιοι. Οι πρόσφυγες από την άλλη «απαντούσαν» γκετοποιούμενοι κι έβρισκαν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν τη δυσκολία της κατάστασης αναπολώντας το ένδοξο παρελθόν τους και συνάγοντας εξ’ αυτού την ανωτερότητα τους έναντι αυτών που τους λοιδορούσαν. Οι ντόπιοι θέλοντας και μη πλήρωσαν, οι πρόσφυγες θέλοντας και μη αφομοιώθηκαν. Κι έτσι μετά από χρόνια οι απόγονοι των γενιών αυτών έρχονται να γινουν οι σύγχρονοι πρόσφυγες της Ε.Ε και ν’ αντιμετωπίσουν τη δυσθυμία των «ντόπιων» Ευρωπαίων (Γερμανών, Γάλλων κ.α). Αν λοιπόν οι ίδιοι οι ομοεθνείς τότε έκαναν αυτά που έκαναν, πως ζητάνε σήμερα από τους «ξένους και αλλόθρησκους» να τους αντιμετωπίσουν διαφορετικά; Με όρους έθνους επομένως η κατάσταση είναι αδιέξοδη κι αν το προηγούμενο παράδειγμα δεν πείθει μπορεί κάποιος να μελετήσει και την αντίδραση των Δυτικογερμανών στην ένωση με την Ανατολική Γερμανία.
Όπως και τότε έτσι και τώρα η βοήθεια θα προσφερθεί από τις κυβερνήσεις παρά τις όποιες αντιδράσεις αυτών που θα πληρώσουν αυτή τη βοήθεια. Το ζήτημα επομένως δεν είναι για τους σύγχρονους πρόσφυγες αν θα δοθούν τα χρήματα με φιλικά ή αλληλέγγυα αισθήματα. Το ζήτημα είναι οι όροι με τους οποιούς θα δοθούν τα χρήματα. Και τους όρους αυτούς ούτε τους καθορίζει, ούτε τους διαπραγματεύεται ο Γερμανογάλλος εργαζόμενος. Τους διαπραγματεύονται κυβερνήσεις. Αν λοιπόν η βοήθεια δε δοθεί για να πληρωθεί ο 14ος μισθός, αλλά δοθεί μόνο εφόσον κοπεί και ο 13ος έχει σημασία αν σιχτιρίζει ο Γαλλογερμανός φορολογούμενος; Σημασία έχει να πιεστούν οι διαπραγματευόμενοι και ν’ αλλάξουν οι όροι. Και το πρόβλημα είναι ότι οι διαπραγματευόμενοι είναι σχεδόν το ίδιο ανθέλληνες όταν μιλάμε για τους έλληνες εργαζόμενους και εξίσου φιλέλληνες κι ελληναράδες όταν μιλάμε για τις ελληνικές επιχειρήσεις. Οι Γάλλοι και οι Γερμανοί εργαζόμενοι είναι ανθέλληνες όταν ακούν πως πρέπει να πληρώσουν τη μειώση της κερδοφορίας των ελλήνων επιχειρηματιών. Προς ώρας δεν τους έχουν ζητήσει κάτι για τους έλληνες εργαζόμενους.