ΓΡΑΦ(Ε)Ι(Κ)ΟΚΡΑΤΗΣ

Πάνε χρόνια που ρωτούσα χωρίς να θέλω να μάθω κάτι. Ζω καιρούς που φτιάχνω ερωτήσεις για να χρησισμοποιήσω ως απαντήσεις τις βεβαιότητες μου. Διαβάζω αυτά που έγραφα τότε κι ανακουφίζομαι. Κοιτάω αυτά που λέω τώρα και πάλι ανακουφίζομαι. Στο μεσοδιάστημα των δύο εποχών προσπαθούσα να χρησιμοποιήσω κάθε απάντηση ως καινούργιο ερώτημα για να χτίσω μια μεγάλη αλυσίδα αιτίου – αιτιατού. Κι όσο οι κρίκοι πλήθαιναν στην αλυσίδα τόσο ανακουφιζόμουν.

Την κοπανούσα, θυμάμαι, από την παράδοση της Ιστορίας των Ευρω-Αμερικανικών Σχέσεων μαζί μ’ ένα φίλο, σύντροφο και συμφοιτητή για να πιούμε καφέ. Ένας καφές που κρατούσε πιο πολύ από το 3ωρο μάθημα. Αναλύαμε τη σημασία του όρου «στρατηγικός αιφνιδιασμός» για να καταστρώσουμε το σχέδιο εκπόρθησης μιας γυναικείας καρδιάς. Στοχαζόμασταν πάνω στην στρατηγική «αποτροπής» προκειμένου να γλιτώσουμε «περιέργα τυπάκια» που βαριόμασταν να συναναστραφούμε.

Πλέον έχω κόψει τις κοπάνες. Ακούω με δυσθυμία τριγύρω μου «ψαγμένους τύπους» να συζητάνε για την κρίση των subprimes, την τιτλοποίηση των δανείων χαμηλής εγγύησης και την επίδραση των πλεοναμάτων του γερμανικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών στη σταθερότητα της Ευρωζώνης. Προτιμώ να κατανοήσω την κρίση και να μιλήσω γι αυτήν με το παράδειγμα του τύπου στο ΠΡΟΠΟ της γειτονιάς μου, που έχασε τ’ αυγά και τα καλάθια στο ΚΙΝΟ και τώρα ζητάει από την οικογένεια του να πληρώσει την «γκαντεμιά» του.

Μήπως λαϊκίζω; Μπορεί. Μήπως μεγαλώνοντας έγινα και πιο ρηχός; Μπορεί. Ουδεμία βεβαιότητα δεν αναβλύζει απ’ αυτό το κείμενο κι ανακουφίζομαι. Ούτε μπορώ να διακρίνω το αίτιο που παρήγαγε ως αποτέλεσμα αυτές τις αράδες. Αυτό κι αν είναι ανακούφιση. Η αλήθεια είναι ότι απορώ πως μου ρθε να γράψω αυτά τα λίγα. Σίγουρα υπάρχουν λόγοι. Αλλά όχι ότι καίγομαι και να τους βρω. Πολλά είπα όμως , οπότε καλύτερα να το κόψω γιατί έχω να παίξω στοίχημα και να ξαναδιαβάσω για τον κοινωνικά συμφραζόμενο χραρακτήρα του Διεθνούς Δικαίου.